Een vraag die ouders van een gediagnostiseerd mij vaak stellen is, als ik hun kind kan helpen om aan hun bepaalde verwachtingen kan laten voldoen. Ik heb immers veel ervaring met kinderen die vaak vastlopen op school of in de thuissituatie. Het is voor mij heel makkelijk om een antwoord op een vraag te beantwoorden, want dan is het -probleem- voor dat moment even opgelost. Als jij mij vraagt of dat de manier is, ga ik je vertellen dat een antwoord op een vraag wellicht helpend kan zijn. Maar als je echt de stress om en met je gediagnostiseerde kind wilt verminderen, zal een standaard advies niet helpend.
Ik heb deze blog speciaal voor jou geschreven, omdat ik weet dat je al meerdere pogingen hebt gedaan om anders na je gediagnostiseerde kind te kijken. Naast jou zijn er nog zoveel meer ouders die met dezelfde herkenbare gedachten zitten te soeien (Mijn vorige blog gaat hierover, als je hem gemist hebt druk dan hier) .Ik merk dat daardoor vaak ook de focus onbewust alleen op het kind komt te liggen. Het gediagnostiseerde kind wijkt af van de contextuele standaard waardoor we er alles aan doen om te zorgen dat het kind, als een gedrilde machine, volgens onze maatstaven gaat functioneren.
Met mijn geschreven woorden neem ik je mee in een andere gedachtenspinsel van hoe wij de huidige maatschappij hebben gecreëerd. Waardoor de uniekheid van onze kinderen vaak negatief bestempeld wordt. Vandaag vertel ik jou dan ook hoe je vanuit een hele andere invalshoek de context van je gediagnostiseerde kind ander mag en kan bekijken.
In deze blog wil ik je niet overtuigen van een waarheid. Iedereen heeft een interpretatie van zin eigen waarheid en dat waardeer ik. Wie ben ik om te oordelen over iets, iemand of over jou? Deze blog is bedoeld voor mensen die geïnspireerd willen worden om anders na een situatie kunnen kijken. In het bijzonder voor ouders met een gediagnostiseerd kind.
Alles in het leven met een gediagnosticeerd kind draait om de verbinding. De verbinding die je kind met zichzelf (zelfacceptatie) en de ander kan maken. Hierdoor kan hij op een liefdevolle manier groeien in zijn unieke ZIJN.
Verbinding maken is een ruim begrip. Je kan met iedereen een verbinding maken. Soms is het een functionele verbinding waarbij verder weinig gevoel aan bod komt. Vaak maak je verbinding met mensen die je dierbaar zijn. Deze verbindingen zijn vaak heel liefdevol. Zo is het ook met de verbinding die je hebt met je kind. Vaak wordt er gezegd dat je de verbinding met een kind pas kan voelen als hij je eigen kind is. Los van dat, het is een hele unieke en liefdevolle band die on losmakend met je verbonden is.
De verbinding kan soms ook heel kwetsend, uitputtend en verdrietig aanvoelen. Want door de verbinding heb je vaak een grote loyaliteit naar je kinderen, wat vaak ten koste gaat aan je eigen loyaliteit. Oftewel de verbinding met jezelf. Uit angst om de verbinding met een ander te verliezen, vergeet je hoe belangrijk de verbinding met jezelf kan zijn. Herken je vaak de momenten dat je gezien en erkent wil worden door een ander? Dat je door iedereen aardig gevonden wilt worden, om de verbinding die je met de ander hebt, maar niet op het spel wilt zetten? Ondertussen zijn we onszelf en de anderen aan het overtuigen van onze eigen goedheid.
Hoe zien je ideale dromen eruit? Misschien zou je zeggen dat jij je kind gelukkig zou willen zien. Dat je gedurende de dag meer energie zou hebben om maar aardig te blijven reageren. Of dat je een mooie auto wilt om mee te shinen. In onze ideale dromen vergeten we vaak ook de verbinding met onszelf. Het is heel menselijk om jezelf weg te cijferen, want je geeft jezelf volledig op voor je kind. En als je ook nog eens ouder van een gediagnostiseerd kind bent, dan weet ik als geen ander dat jij vaak wilt dat je kind gelukkig is.
We leven in een systeem waarbij we vaak vergeten stil te staan in welke sneltrein we zitten. Onze tijd is kostbaar en altijd veel te kort om alles te doen wat we willen doen. Enerzijds natuurlijk heel fijn dat dingen snel geregeld kunnen worden. Anderzijds zijn we ook altijd bezig waardoor we vaak vergeten wie we nu zelf zijn. Laat staan wat we voelen. Want waarom zou je stil staan om te gaan voelen? Als je het ook kan bedenken. Gevoelens kunnen confronterend zijn. Ze kunnen weerstand opleveren. Ze kunnen pijnlijk zijn. Als we ze wegstoppen en gaan bedenken hoe het anders kan zijn, dan is het er niet.
