De ervaringen die jij in je leven op doet bepalen grotendeels hoe jij je voordoet bij een ander, je identiteit. Ondanks dat je soms voelt en ervaart dat jij -je identitieit- kwijt bent, je blijft altijd jezelf. Veel mensen spreken weleens over dat ze opzoek zijn naar hun ware identiteit.
Persoonlijk zie ik dat vaak terug bij gezinnen, die door veel gebeurtenissen, in de flow met van alles zijn meegegaan. Sommigen noemen het ook wel de charme van de waan van de dag. Het gezinsleven dat ze zich hadden voorgesteld is alles behalve de geliefde roze wolk. Ondanks dat het voor jou lijkt dat iedereen een gezin -helemaal geweldig- vindt, ben jij in de realiteit niet de enigste ouder die het gewoon even niet weet.
Is het dan de volgende stap om op zoek te gaan naar je ware identiteit?
Zelf kijk ik daar wat genuanceerde tegen aan. Door de vele ervaringen die je meemaakt in je -nogal chaotische- gezinsleven en vroeger in je eigen jeugd (als ze nu -prettig of pijnlijk- voor je zijn) kan je het idee geven dat jij jezelf hebt verloren.
Zelf wil ik het liever benoemen als: Je bent je even niet bewust wat je waardes zijn en waarop deze waardes gebaseerd zijn.
Dat is okay, je bent in een proces waarbij je zelf merkt dat je even je waardes bent verloren. Wat vind je belangrijk en hoe komt het dat je dat belangrijk vindt? Is het echt belangrijk of ben jij ervan overtuigd dat het belangrijk is? Door te onderzoeken wat je waardes zijn, kun je voor jezelf helder krijgen waardoor je iets prettig of uitdagend ervaart.
Vanaf mijn jong volwassenheid was ik op zoek hoe ik mezelf moest laten voorkomen. Ik was me nog niet bewust van een identiteit en wist me totaal niet hoe ik mezelf kon positioneren. Destijds heb ik mijn eigen identiteit geïdentificeerd als een onderofficier van de Koninklijke landmacht. Heel makkelijk, ik trek een uniform aan en hou met aan de uniformcode en tada…daar is een identiteit.
Destijds had ik daar vrede mee. Op dat moment kon ik vol overgave mezelf identificeren met iets wat los van mezelf stond. Tot er een moment kwam dat er minder overgave kwam en ik minder overtuigd was van het feit dat ik een eeuwige militair wilde blijven.
Verslaafd aan een uitdaging, adrenaline ging ik op zoek naar wat ik nu eigenlijk zelf wilde. Wow dat was nieuw voor mij, dat had nog nooit iemand aan mij gevraagd. Of ik was zo eigenwijs dat ik deze vraag niet binnen liet komen?
Eigenlijk kwam ik tot de conclusie dat ik in mijn jonge jaren op vlucht was geweest voor mijn eigen gevoelens. Ik wilde mij niet identificeren met wat ik voelde. Je kan het vergelijken met een soort vlucht van de emoties die me raakten.
Momenteel zie ik veel ouders van (gediagnosticeerde) kinderen eigenlijk met hetzelfde worstelen. Je kind vraagt door zijn unieke gedrag een andere aanpak en begeleiding waar jij je wellicht hellemaal niet comfortabel bij voelt. Je kind daagt je uit om uit je veilige bubbel en comfort zone te komen. Je bent zoekend hoe je met al je eigen waardes jezelf op kan en mag stellen.
Als je als ouder ervan overtuigd bent dat je dan op zoek moet gaan naar jezelf, dan ga je bedrogen uitkomen. Of je bent heel lang aan het zoeken of je gaat iets vinden wat er niet in de kern toe doet. Je zoekt namelijk iets buiten jezelf, een externe motivatie wat je het verlangen geeft om dichter bij je intuïtie te komen.
Wat heb je voor jezelf nodig, om comfortabel in de spiegel naar je eigen beeld te kunnen kijken? Wie zie je in de spiegel? Wat wil je creëren om je leven vorm te geven vanuit je intrinsieke motivatie?
Het mooie is dat je invloed hebt op het maken van keuzes. Persoonlijk geloof ik niet in de veroordeling goed of fout. Het maken van een keuze is voor mij bij voorbaat niet goed of fout. Het lijd je naar een ervaring die je verder kan helpen. Op het moment dat je geloofd dat een keuze fout is, dan is er een kans dat jij controle wil pakken op gebeurtenissen waar je geen invloed op hebt.
Hoeveel dingen buiten het NU weet je zeker? Feitelijk gezien is dat niet veel. Omdat er zomaar een vliegtuig neer kan storten in je achtertuin, waardoor het leven vanaf dat moment er heel anders uit zien.
Vaak ervaren we wel dat we controle willen en kunnen pakken over de toekomst, echter is het ervaren van controle een grote illusie. Je kan wel regie nemen in hoe je het vorm wilt geven, maar controle is daarin fake.
Controle is een ervaring waarbij je vaak niet voor verassingen wilt komen te staan. Alles tot in de puntjes wilt regisseren omdat het lastig is om in een onbekende situatie jezelf staande te kunnen houden. Eigenlijk alles zelf willen doen, omdat je dan weet dat het op jou manier gebeurt. Je bent bezig om de wereld en je gezin voor jezelf voorspelbaar te maken. Is dat echt waar jij je prettig bij voelt, of is het iets waar jij jezelf het beste staande in kan houden?
Alles draait om keuzes, als je nu in de supermarkt of bij de autodealer iets koopt. Je maakt voor jezelf afwegingen wat -op dat moment- het beste bij je eigen persoonlijke situatie past. Eigenlijk zou je kunnen stellen dat je elke keuze die je maakt, dat je het nooit voor 100% zeker weet of het de beste keuze zal zijn. Als je het toch niet zeker kan weten, tot welk moment wil je wachten met het maken van een keuze? Tot je het wel zeker weet?
Ik vergelijk keuzes maken altijd met een pad of weg kiezen. Beide opties lijden je tot je eindbestemming maar onderweg ga je andere belevenissen aan. Zo zit het ook met de keuzes die je voor je (gediagnosticeerde) kind gaat maken. Je herkent wellicht de twijfel wel waar je goed aan doet. Je kan niks zeker weten, waarom hecht je dan zoveel waarde aan het maken van een keuze. Als het blijkt dat de keuze toch niet is wat je verder brengt, dan ga je toch een ander pad bewandelen.
Vaak hoor ik ouders dan het excuus zeggen dat het gaat ten koste van hun kinderen. Vanuit een ideale situatie begrijp ik deze beredenering, echter mag je kind ook leren van de keuzes die er gemaakt worden of die hij zelf mag maken. Je kind groeit ook door zich te stoten en weer verder te gaan. Ieder kind krijgt zijn eigen leerweg, is het nu dat jij je kind wilt beschermen, dan krijgen ze het later wel op het moment dat ze schadeloos hun jeugd zijn doorgekomen.
Je kan en hoeft je kind niet tegen elke tegenslag te beschermen. Ik weet als geen ander dat het als ouder pijnlijk kan zijn als je kind een tegenslag mee maakt. Als je terug kijkt op de momenten dat jij het meest hebt geleerd, zijn dit dan ook de momenten dat het lastig en moeilijk voor je was? Daar zit groei, hoe pijnlijk het ook op dat moment voelt.
Wat heb jij nodig om een keuze te maken wat past bij je intuitie? Vaak zitten we zo in ons denken dat we geen waarde meer hechten aan onze intuitie. Dat komt omdat we wel 1000 excuses kunnen verzinnen waarom we denken dat de intuitie niet klopt. Heb je wel eens iets buiten je comfortzone gedaan, wat vanuit alle zuiverheid goed voelt. Alleen dat je denken het niet snapt?
Precies die interne strijd maakt dat jij als ouder van een (gediagnosticeerd) kind ervaart dat je het soms even niet weet. Niet weet wie je bent als persoon en wie je bent als ouder. En dat ik helemaal okay!
Je kan hierin keuzes maken, door je persoonlijke waardes te onderzoeken. Dat kun je doen om de waardes vanuit je zelf, vanuit je eigen opvoeding en huidige kijk op het leven op te schrijven. Durf daarbij kritisch aan jezelf te vragen waarom je er zoveel waarde aan hecht. Waar is die gehechtheid aan die waarde ontstaan?
Vanuit daar kun je onderzoeken welke behoeftes je hebt, die passend zijn bij je waardes en intuïtie. Nu je weet wat je behoeftes zijn, hoe ga je deze vorm geven.
Gegarandeerd dat mensen gaan vragen hoe het komt dat je ineens anders reageert. Je omgeving gaat zien en ervaren dat je een keuze hebt gemaakt in een vraagstuk waar je al zo lang mee zat. Sommigen zullen dat van waarde kunnen inschatten, sommigen niet.
De persoon worden die je wilt zijn, kan niet in je eentje worden. De belangrijkste karaktereigenschappen in het leven, kun je alleen maar oefenen in relatie tot een ander. In de relatie tot je partner, je kinderen of je omgeving.
Wat houd je nu nog tegen?
