Al vele jaren geleden stelde de Griekse filosoof Epictetus dat het niet de problemen zelf zijn die het ons zo moeilijk maken, maar de manier waarop we tegen onze problemen aankijken.
Als je van die wijsheid wilt profiteren dan zou je deze stelling persoonlijker kunnen maken.
Het is niet mijn gediagnosticeerde kind die het mij zo moeilijk maakt, maar de manier hoe ik als ouder tegen zijn problemen aankijk.
Deze stelling beaam ik, maar tegelijkertijd weet ik ook dat het een ideale situatie is waar veel ouders terrecht NOG naar verlangen.
Dat neemt niet weg dat alles wat er nu is, er niet mag ZIJN. Met ZIJN bedoel ik dat je jezelf of iets of iemand nu MOET veroordelen dat het NU niet zo is.
Het is helemaal okay dat jij je zo voelt. Het is ook heel logisch dat je dagelijks veel gedachten hebt die je elke keer weer langs laat komen. Maar hoe fijn zou het zijn dat aan je deze gedachtes geen emotionele belading meer hoeven koppelen.
Dat jij een dag mag leven zonder dat het je gedachtes zijn, die je dag bepalen! Een dag waarin je kan genieten in het hier en nu, zonder dat je verdwaalt in je gedachtes. Met als verlangen dat je er helemaal mag ZIJN voor je gediagnosticeerde kind.
De problemen die je momenteel ervaart komen voort uit gedachtes en overtuigingen die je -als ouder van je gediagnosticeerde kind- met je mee draagt. In deze BLOG neem ik je mee in, tien veel voorkomende belemmerde gedachtes en overtuigingen, dat maakt dat de problemen die je ervaart constant worden uitvergroot in drama’s.
Mijn leven wordt door het grootste deel bepaald door mijn gediagnositeceerde kind.
Dit is de meest voorkomende gedachte wat vaak een hot item is voor ouders die een gediagnosticeerd kind hebben. Ben jij je ervan bewust dat je met deze gedachte bepaald dat je mogelijkheden in het NU beleefd, constant laat beïnvloeden vanuit de ervaringen die je in het verleden hebt opgedaan.
Dat doe je door je kind probleemhouder te maken. Doordat jij denkt dat hij je leven bepaald, geef je hem indirect een veroordeling voor zijn eigen gedrag. Ik weet dat je het zeker niet zo bedoeld, alleen vaak staan we niet stil dat al je gedachtes invloed hebben hoe je naar iemand kijkt.
Ondanks dat jij je kind hiermee te kort doet, doe je ook jezelf hiermee te kort. Want eigenlijk zeg je dat je te weinig regie pakt over je eigen leven.
Je probeert iets niet, omdat je op basis van ervaringen uit het verleden al inschat dat het toch niets zal worden. Denk aan gedachten als (en let op het woordje DUS):
- Mijn kind heeft altijd een driftbui. Hierdoor kan ik DUS nooit oppas regelen die hem op bed brengt.
- Mijn kind kan niet samenspelen met andere kinderen. Hierdoor kan ik DUS nooit naar een verjaardag van een vriendin toe.
- Mijn kind kan zijn aandacht niet verdelen. Hierdoor kan ik DUS nooit vriendinnen bij mij thuis uitnodigen om een wijntje te drinken.
- Zo is mijn kind nu eenmaal. DUS het zal nooit anders worden.
Deze gedachte kan je ombuigen door te denken wat (wel) mogelijk is.
Iedereen moet mijn gediagnositeceerde kind aardig vinden
Je hebt vaak de neiging om heel je leven aan te passen aan je gediagnosticeerde kind. Voor sommige ouders is het aanpassen zo ver gegaan dat ze momenteel niet meer ervaren dat naast moeder zijn, nog een eigen leven hebben.
Als jij de gedachte hebt dat iedereen je kind aardig moet vinden, inclusief alle kinderen waarmee hij in aanraking komt, verwacht je indirect dat je kind zich constant moet aanpassen aan de behoefte van andere kinderen.
Met deze gedachte ben jij je constant bezig met hoe anderen over je gediagnosticeerde kind denken. Als je heel rationeel na denkt dan weet je ook dat het onmogelijk is dat iedereen je gediagnosticeerde kind aardig vindt.
De reden waarom anderen je kind wel of niet aardig vindt, ligt vaak bij de kwetsbaarheid van de ander. Vaak roept het gedrag van je diagnosticeerde kind zoveel bij de ander op, dat ze het confronterend vinden en ze niet weten wat ze er mee kunnen.
Je kind mag er zijn, wat anderen er ook denken. Zijn zelfrespect is niet afhankelijk van de mening van anderen.
Iedereen die mijn gediagnosticeerde kind pest om beperking MOET gestraft worden.
Het is voor vele van jullie herkenbaar dat het, zowel voor jou als ouders als je kind, kwetsend is als je kind gepest wordt om zijn diagnose. Als je in deze gedachte zit dan wil jij je kind beschermen voor alle kwaad wat hij kan ervaren.
Doordat je stelt dat het pestende kind gestraft MOET worden, zeg je verwijtend dat dit kind het expres doet om je kind te kwetsen. Met deze gedachte heb je vaak geen genuanceerd beeld van het andere kind, maar juist een veroordeling vanuit je rol als ouder. Je ervaart de pijn van je kind en je gaat vanuit emotie reageren.
Als dat je het pest gedrag gaat beoordelen, veroordeel je het andere kind. Bijvoorbeeld een kind die net zelf is uitgescholden voor (uitgerekte knakworst) en zijn eigen frustratie uit op een ander is nog geen ‘eeuwige pester’.
Je mag hem er best op een liefdevolle manier aanspreken, maar het hoeft een normale omgang niet in de weg te staan. Jij hoeft gelukkig niet over de hele context te oordelen. Door genuanceerder te denken wordt veel onnodige stress voorkomen.
Iemand is niet slecht, maar hij vertoont wel ongewenst gedrag.
Alles moet precies gaan zoals ik het wil
Het gedrag van je gediagnosticeerde kind is vaak heel onvoorspelbaar wat vaak bij jou als moeder, de tegenreactie controle oproept. Als jij deze gedachte constant aanneemt als waarheid, dan ervaar je op deze momenten van stress meer controle.
Eigenlijk zeg je met deze gedachte dat je er heel slecht tegen kan, als je kind gedrag laat zien wat jij niet passend vindt, dat hij zich moet schikken naar wat jij van hem verwacht.
Je kan daardoor boosheid en zelfs agressie ervaren op de momenten dat iets niet gaat zoals je zelf wilt. Je gediagnosticeerde kind ervaart je als moeder die altijd zijn zin wil doordrijven.
Je maakt je druk over dingen die je niet kunt beïnvloeden. En hierdoor verspil je veel energie. Loslaten gaat gemakkelijker als je denkt.
Het heeft geen zin te piekeren over dingen, die je toch niet kunt veranderen.
Ik kan er niets aan doen, het is niet mijn schuld
Met deze gedachte leg je alles buiten jezelf neer. Hiermee zeg je eigenlijk dat alles wat je overkomt dat je nergens je eigen verantwoordelijkheid voor kan nemen.
Omdat je gedachtes zo sterk zijn gebeurd het vaak dat je emoties hierop gaan sturen. Je gaat ervaren dat je een slachtoffer bent geworden van je eigen leven.
Met deze gedachte zeg je ook dat alle problemen door iemand anders moet worden opgelost. En hiermee kunnen problemen blijven voortduren met alle negatieve energie en stress van dien. Je blijft slachtoffer van een situatie.
Door te bedenken wat je eigen aandeel is en wat je zelf kunt doen aan het probleem, kan je invloed uitoefenen. Dit is goed voor je eigenwaarde en vermindert hierdoor stress.
Ik ervaar volledige regie over mijn eigen leven.
Ik moet alert zijn op alle mogelijke tegenslagen en gevaren die mijn gediagnosticeerde kan veroorzaken.
Met deze gedachte ben je constant gefocust op het negatieve gedrag van je gediagnosticeerde kind. Je bent niet meer in staat om het te zien als een onschuldig kind wat extra nabijheid nodig heeft.
Waarschijnlijk ben je als ouder constant bedacht op tegenslag of gevaar wat jij ervaart. Omdat je jezelf in deze permanente staat van alertheid dwingt, door de gedachtes die je zelf als een film laat herhalen, heb je onnodig veel stress en loop je de kans om echt angst te ervaren van je kind.
Je kind gaat dat voelen en ervaren. Omdat hij vaak geen woorden nodig heeft te ervaren hoe jij je als ouder voelt. Waarschijnlijk gaat hij dan nog meer gedrag inzetten om maar bevestiging te krijgen dat jij er ook voor hem bent, ook al heeft hij het moeilijk.
En het vervelende van deze belemmerende gedachte is, dat je altijd wel een keer gelijk krijgt. Iedereen komt wel eens in een gevaarlijke situatie terecht of kent een tegenslag.
Ik ben niet mijn gedachten, ik hoef mij niet druk te maken over iets waar ik geen invloed over heb, wat buiten het hier en nu ligt.
Als ik niets doe, dan doe ik ook niets fout
Waarschijnlijk heb je net als vele ouders al op vele manieren tips toegepast, omdat je het beste met je diagnosticeerde kind voor hebt. Veel mensen hebben een mening gevormd hoe je het allemaal anders kan en moet doen, waardoor je niet meer weet waar je nu zelf goed aan doet.
Deze gedachte heb je gecreëerd omdat je de neiging hebt om je problemen te ontlopen in plaats van aan te gaan pakken. Ik geloof zelf niet in goed en fout. Goed en fout is gebaseerd op een oordeel om aan verwachtingen en eisen te doen die een ander van je stelt.
Als je voor je gevoel niets fout doet, kent je ook de voldoening niet dat je een probleem hebt opgelost. Vaak heb je een te negatief beeld van jezelf wat alles behalve terecht is. Ook al ken ik je niet persoonlijk, je bent voor mij een topper!
Je kan het leven ook zien als een middel om te ontdekken, te onderzoeken, te voelen en erkennen wat er allemaal nog meer buiten je comfortzone ligt. Dit geld ook in de verbinding met je gediagnosticeerde kind.
Laat je kind ervaren dat je sterker en wijzer wordt door op avontuur te gaan.
De problemen van mijn gediagnosticeerde kind zijn mijn problemen
Deze gedachte komt heel vaak voor bij mensen die erg zorgzaam zijn. Het zijn voorkomende gedachtes die je vaal ziet bij mensen die in de hulpverlening of ondersteuning werken.
Deze gedachte komt ook heel vaak voor bij ouders van een gediagnosticeerd kind omdat ouders zich indirect verantwoordelijk voelen voor het hebben van de diagnose van hun kind.
Lieve JIJ! De grootste fout (ja nu durf ik fout te benoemen) in deze gedachte is dat je je gediagnosticeerde kind het best helpt als je hun leed zoveel mogelijk zelf aantrekt.
De kans is groot dat jij, door deze gedachte, niet meer goed voor jezelf zorgt waardoor je er ook niet voor je kind kan zijn. Bovendien maak jij je gediagnosticeerde kind meer afhankelijk van je, waardoor ze je met nog meer problemen opzadelt.
Of dat je kind, vanuit loyaliteit en bescherming van jou, hun problemen niet meer bij je aankaarten.
Je ondersteund je gediagnosticeerde kind het beste door hem of haar (op zijn eigen niveau) te leren zijn eigen problemen op te lossen.
Voor ieder probleem die ik met mijn gediagnosticeerde kind ervaar moet ik de perfecte oplossing vinden
Deze gedachte geeft je gelijk al veel stress, ook al doe je niks. Alleen de gedachte er al laten zijn kost energie. Je verwachte een opperste paraatheid van jezelf want voor elk probleem MOET er een oplossing zijn.
De perfecte oplossing bestaat niet. Zo dat scheelt weer.
Je kan je tijd beter steken in het uitproberen van een oplossing dan de hele tijd te piekeren over de beste oplossing. Bovendien zijn er problemen die jij alleen niet kunt oplossen.
Denk hierbij bijvoorbeeld aan het oplossen om de angst van je kind weg te laten nemen. Vaak ben je afhankelijk van andere factoren zoals hulpverlening waar je geen controle over hebt.
Voor ieder probleem zijn er ECHT meerder oplossingen.
En wat is er erg dat er ook wel eens geen oplossing voor een probleem mag zijn. Oftewel de situatie die er is mag er ZIJN. Zonder oordeel.
Ik kan niet leven met onzekerheden die de diagnose van mijn kind met zich meebrengt.
Het leven is niet te controleren. Zowel over het verleden als de toekomst kun je geen controle uitoefenen. Over het heden wellicht enkele een invloed.
Het leven bestaat uit veel onzekerheden, persoonlijk ben ik daar ook blij van ook. Dat geeft ruimte voor groei, ontwikkeling en mogelijkheden in plaatst dat alles voor altijd al vast staat.
Door zo te denken probeer je altijd alles onder controle te houden. En dat kan zelfs zover gaan dat je controle wilt hebben over zaken die je niet kunt beïnvloeden. Het gedrag van je gediagnosticeerde kind bijvoorbeeld.
Je kind is een uniek wezen met zijn eigen groei en ontwikkeling. Hij is niet jouw bezit, jij bent enkel iemand die hem mag laten opvoeden door hem veel liefdevolle waarde en normen mee te geven.
Als je controle wilt hebben over een gebeurtenis, die een zeer kleine kans heeft om zich voort te doen, maakt dat je vergeet te genieten wat je nu aan het doen bent. Je vergeet te genieten.
Wat als een vliegtuig nu op je huis neerstort, of dat je het slachtoffer wordt van een terroristische aanslag. Een helpende gedachte is om alleen in actie te komen als een onzekerheid groot en bedreigend is.
Ik ervaar onzekerheden als er een groot of bedreigende situatie is.
Lieverd, ondanks dat ik in deze blog alles heel stellig neer zet weet ik dat het alles behalve makkelijk is om je gedachten gelijk te kunnen omzetten tot positieve gedachtes.
Het is goed om te weten dat jij je niet je belemmerende gedachtes bent. Als je hier hard aan gaan werken dan ga je beseffen dat je verschil gaat ervaren omdat de kijk naar je gediagnosticeerde kind anders gaat worden.
Ben je benieuwd hoe je als ouder van een gediagnosticeerd kind actief kan werken om je belemmerende overtuigingen te werken, meld je dan aan voor mijn gratis kom tot rust sessie.
