Intense gevoelens & verlangens, de oprechte emoties! Vaak vraag ik in mijn bewuste mind af waar ze bij mij vandaan komen. Ik weet dat er inmiddels heel veel artikelen en boeken erover zijn geschreven. In iedere woord zit op en af andere manier een vorm van waarheid in. Is het de collectieve waarheid of een eigen waarheid.
Nu ik dit schrijf vraag ik me af wat het woord waarheid voor betekenis heeft. Of wellicht welke betekenis jij er zelf aan geeft. Heb jij zelf wel eens bedacht vanuit welke zienswijze jij iets vertelt? Is het vanuit een eerdere ervaring, positief of negatief? Is het iets wat in je cultuur of omgeving belangrijk is? Is het iets wat je van je ouders hebt meegekregen?
Persoonlijk hecht ik steeds minder waarde aan wetenschappelijke artikelen. In veel theorieën kan ik vaak wel herkenning vinden, alleen is er vaak niet een theorie die alles omvattend is. Het is vanuit een perspectief geschreven met als doel om anderen te informeren of beleren. Soms zit er ook een bewijsdrang achter. Iets om een gelijk mee te halen.
Bewijsdrang, daar worden we vanaf de baarmoeder al mee opgegroeid. Naja wellicht dat een baby al in de baarmoeder zichzelf moet bewijzen. Hoe vaak worden er geen controles en echo’s gemaakt om het -BEWIJS- te hebben dat alles gaat zoals wij hebben vastgesteld hoe het moet gaat. Wanneer is iets goed of wanneer juist fout?
Ik heb de overtuiging dat het iets met een baby kan doen, dat hij zich constant moet bewijzen. De natuur heeft de kennis & wijsheid in zich dat alles mag gaan op zijn eigen tempo en manier. Vaak heb ik het gevoel dat wij als mensen, met al onze wijsheden daar controle en invloed op willen uitoefenen. En als dat niet lukt voelen of noemen we onszelf slachtoffer van de natuur.
Is dat een patroon die we onszelf hebben aangeleerd? Om alles wat we oprecht voelen en ervaren maar niet doorgrond hoeven voelen en ervaren. Dat we doordat we slachtoffers zijn, onze pijn niet hoeven accepteren!
Niets gebeurt voor niets, alles heeft een functie of reden. Alleen het onbewuste van ons brein wat bestaat uit 95% van onze waarneming, komt vaak niet in het bewuste deel aan de oppervlakte.
Elk mooie zielswezen heeft een persoonlijk verhaal te vertellen waarvan iedereen kan leren! Zo ook een kind. Een kind is geen bezit, het is een eigen persoon. Veel kinderen groeien op met behoeftige ouders. Het kind wordt verantwoordelijk gemaakt om de behoeftes van de ouders in te vullen. Daardoor laten ze vaak gedrag zien om maar erkenning en waardering te krijgen, dit kan positief of negatief opgevat worden. Om zich maar te bewijzen dat ze er toe doen.
Zelfs binnen onze maatschappij lijkt het geaccepteerd te worden dat we ons moeten bewijzen.
Als ik vanuit mijn perspectief nu naar de huidige cultuur in onze maatschappij kijk voel ik veel angst. Misschien de grootst angst, wel de angst voor verlies. De angst voor het kwijtraken wat we zo hard proberen vast te pakken. Daarin is alles vol strakke regels om maar vast te houden, waarbij we vergeten om te spelen. Tot hoever kun je zelf de regie pakken om hier in mee te gaan?
Vanuit mijn zienswijze heb ik mogen ervaren dat het een keuze is om mee te gaan met de collectieve cultuur. Mijn eigen gevoelens komen niet overeen met wat er van mij wordt gevraagd. Ik wil me kunnen uiten, fysiek en mentaal voor wat passend is bij mijn kernwaardes. Vanuit de essentie en de speelsheid van het leven.
Dit doe ik niet voor een ander, maar voor mezelf. Ten opzichte van wie moet ik mezelf bewijzen als ik goed genoeg ben of goed genoeg gedraag! Ja dit levert weerstand en verbazing op bij de ander. Maar het voelt zo goed om het voor mezelf te kunnen verantwoorden!
Hoe vaker ik hier het open gesprek over ga hoor ik, dat mensen meer meegaan om geen gezeur te willen. Of vanuit medelijden met een ander. Maar tot hoever ben je vanuit de kern trouw aan jezelf, als wat je doet niet goed voelt?
En dat is ook oprecht het dilemma wat er in heel veel gezinnen speelt momenteel. De kinderen raken al van jongs af aan het contact met zichzelf kwijt omdat ze zich moeten bewijzen dat ze goed genoeg zijn. Als je er niet bij stil staat, is en lijkt dit allemaal heel normaal.
Vaak gaan problemen in de gezinnen vaak over dat het kind niet luistert. Dat het kind in de klas ander gedrag laat zien dat voor de juffrouw wenselijk is. Binnen de gezinnen stel ik vaak de vraag; Waarom noem je het gedrag van je kind probleemgedrag?
En dat is vaak waar ik het voor doe. Samen met gezinnen praten over belevenissen vanuit verschillende perspectieven gezien. Niet vanuit een theorie of een waarheid. Juist vanuit de essentie en de kern. Waarbij het voelen en uitspreken van je eigen intuïtie voorop mag staan.
Omdat ze ver van onze natuur af staan, is dat juist de weerstand wat ouders voelen. Het voelt niet goed, maar hoe doe ik dat dagelijks in de praktijk anders. Zonder afwijzing of oordeel van de ander aan te grijpen om het toch weer op de manier te doen die van ons “verwacht” wordt omdat “het zo hoort”.
