Een bijzondere kijk over uniekheid
We leven in een wereld waarbij we alles vanuit ons denken willen begrijpen. Vergeleken met jaren geleden hebben wij ons als mens meer gespecialiseerd om gebeurtenissen, gedragingen en sociale interacties te willen onderzoeken.
Heel begrijpelijk want iedereen doet het. Gewoon uit nieuwsgierigheid, om ervan te leren of ervoor te zorgen dat we het de volgende keer anders kunnen. Met de komst van internet is het ook zo makkelijk om gelijk aan verschillende informatie te komen.
Wellicht dat je ook zo bij dit artikel bent gekomen. Op het moment dat je iets wilt begrijpen dan zou het zomaar kunnen dat je het antwoord gaat opzoeken. Waar we voorheen nog encyclopedieën hadden, heeft google nu de overhand genomen.
Ook in het zoeken kun je nog je eigen zoekcriteria afstemmen op de informatiebron die passend is bij jouw gedachten. Zo zijn er random artikelen gebaseerd op eigen verhalen, gevoel of gedachten en zijn er een tal van wetenschappelijke onderzoeken waarbij er is getracht om een waarheidsbevinding vast te stellen.
Het mooie hiervan is dat er veel onderzoeken zijn gedaan om het gedrag van mensen te onderzoeken, om ons meer inzicht te geven in ons eigen functioneren. Wij als mensen willen het optimale uit onszelf halen, waardoor we altijd streven naar een perfecte werkbare situatie. Hoe fijn is het dat je wilt streven naar een maakbare ideale wereld? De wereld wat vol met innovatie zichzelf wil overstijgen, om alles maar beter, sneller en makkelijker te maken.
Soms vergeten we stil te staan in welke situatie we ons hebben gezet. Wat ik mij persoonlijk vaak af vraag: “Gaat onze kwaliteit van leven daadwerkelijk ook echt om hoog, door de verschillende nieuwe inzichten?” En is het voor je kind fijn dat je elke zorgelijk gedrag gelijk maar gaat opzoeken, omdat het er even niet mag zijn. Je wilt gelijk een oplossing omdat we het vaak vervelend vinden dat er wat onrust of weerstand is. Maar het is okay, dat mag er ook zijn. Verwacht niet van jezelf dat je alles weet, dat is echt niet haalbaar.
Verwachtingen
Ik merk in mijn werk met unieke gezinnen, dat wij steeds meer van onszelf zijn gaan verwachten. Sta jij wel eens stil wat jij van jezelf verwacht? Wil je een bepaalde levenstandaard hebben waardoor jij wekelijks veel moet werken? Wil je je huis altijd netjes op orde hebben? Wil je dat je kinderen niks te kort komen? Wil je op een bepaald niveau je sociale contacten onderhouden? Het zijn eigenlijk allemaal beloftes of patronen die jij jezelf hebt opgelegd.
Vaak zijn we door een sleur of gewoonte in een patroon beland. Puur omdat dit heel menselijk en jij echt geen uitzondering op de regel bent. Het zegt iets over je doorzettingsvermogen en je streven naar perfectie. Zeker hele krachtige eigenschappen die je ook heel erg helpend zijn in de verbinding met je gediagnostiseerde kind.
Het is voor mij ook heel herkenbaar om de dingen zo te doen zoals ik ze gewend ben. Het is een soort van vertrouwde routine geworden waarin ik weet wat iets mij gaat opleveren. Een voorbeeld hierin is dat ik vaak naar dezelfde supermarkt gaat, omdat ik weet waar alles staat en hoeveel geld ik hieraan kwijt bent. Daardoor kan ik sneller en effectiever door de winkel lopen, zonder dat ik hoeft te zoeken naar het juiste gangpad voor die lekker thee. Zo is de supermarkt maar een klein onderdeel van al mijn routines die ik in mijn leven hebt ingeslepen.
Een routine heeft zowel voor en nadelen. Het kan zijn dat als een routine niet zo gaat zoals je bent gewend dat het even uitdagend kan zijn. Om weer terug te komen op het voorbeeld van de supermarkt. Ik verwacht dat die thee in het schap staat, alleen vandaag is mijn lievelingsthee uitverkocht. Ik was bewust naar deze supermarkt gegaan voor deze lekkere thee. Ik had verwacht dat deze in de schappen zou liggen. Maar mijn verwachtingen veranderen in een teleurstelling omdat de thee is uitverkocht.
Onbewust leggen we als ouder ook allemaal verwachtingen op aan ons kind op. Bijvoorbeeld omdat we vinden dat een kind onderwijs moet volgen om kans te maken op een goede baan. Het liefste is het kind ook intelligent genoeg om een dure studie te kunnen doen waarmee hij een diploma behaald wat een grote zekerheid op een goed bepaalde baan geeft. Als maatschappij zijn we dit als standaard gaan zien om enigszins garantie voor een gelukkig leven te krijgen.
Voordat ik in deze blog ga afwijken door te vertellen wat nu geluk inhoud, wil ik nog even wat extra aandacht geven aan het schoolse systeem. Voordat jij gaat denken dat ik hier een oordeel over heb, zou ik je willen vragen om dit neutraal te lezen. Er is naar mijns inziens geen sprak van goed of fout, echter wel een noot om kritisch -en met een andere kijk- hierop te kijken.
We hebben met ons allen een maatschappij gecreëerd waarbij we vinden dat onderwijs voor kinderen noodzakelijk is. Dat een kind zich zowel op kennis als op sociaal emotioneel gebied aan een bepaalde standaard moet voldoen. Enerzijds is dit heel prettig, want de meeste kinderen ontwikkelingen zich op dezelfde manier. Anderzijds verwachten we hiermee ook dat de kinderen op een bepaalde manier moeten ontwikkelen, waarvan wij ooit hebben bepaald dat het helpend is voor hun ontwikkeling. Maar wie zegt nu wat de juiste manier is?
Zijn we doordat we met onze intelligente hersenen alles willen analyseren, niet te ver zijn doorgeslagen in wat we van het leven willen verwachten? Lopen we allemaal stilletjes mee in de maatschappelijke verwachtingen, waardoor we vergeten te zien waar het in het leven nu echt om draait? Als ik naar mezelf kijk, merk ik tijdens stress dat ik minder kan en ga genieten van bijvoorbeeld de natuur en de verbinding in de relaties met mijn dierbaren.
Ik geloof erin dat ieder persoon uniek is. Qua uiterlijke en innerlijk is er geen persoon op aarde die hetzelfde eruitziet. Dat is zeker een kunst op zich omdat er in 2018 gemeten is dat er 7,594 miljard mensen wonen. Hoe mooi is het dat iedereen zo uniek is, met zijn eigen ontwikkelingsmogelijkheden. Het is een illusie dat al deze mensen zich op dezelfde manieren ontwikkelen. Zo zie ik ook dat ieder kind zich op zijn eigen unieke manier ontwikkeld.
Vaak droom ik over een maakbare wereld. Een wereld waarin een kind zonder verachtingen op een liefdevolle manier mag opgroeien. Want als we geen verwachtingen hebben dan kan de uniekheid van een kind nog mooier uitkomen. Realistisch gezien weet ik ook wel dat dit een ultimatum is.
Gedachten versus gevoel
Velen van jullie weten wellicht al wel dat ik vaak benoem dat iedereen zijn eigen gedachten creëert. Wat heel belangrijk om te weten is dat jij niet je gedachten bent. Alles wat we in ons leven ervaren geven we een betekenis in ons denken. Dagelijks hebben we gemiddeld 60.000 tot 80.000 gedachtes, dat is 1 gedachten per 1,2 seconde. Je wordt constant overspoeld door een stroom aan gedachten. Die gedachtes zijn er ineens vanuit de stilte. Die gedachtes zijn er, zelfs als je niet wilt dat ze er zijn.
Vaak vergeten we te voelen omdat we denken dat ons hoofd de regie heeft. Als een kind wordt geboren is hij heel erg bezig met het bevredigen van zijn basisbehoeftes. Hij voelt dat hij honger heeft en wil eten. Als een kind een warme verbinding wil, zoekt hij een vorm van aandacht waarbij hij genegenheid voelt. Een kind zit veel minder in zijn denken en kan daardoor veel meer in het NU leven. Hij is niet vaak aan het nadenken over alles wat voor en na het NU ligt. Oftewel het verleden en de toekomst. Persoonlijk vind ik dat heel inspirerend, omdat ik soms met mijn gedachten ook al uit het NU ben. Het is voor mij constant een inzicht dat unieke kinderen mij blijven inspireren en uitdagen om dicht bij mijn gevoel te blijven.
Dat is ook vaak de reden waarom het voor ons volwassenen lastig is om aan te sluiten bij de behoeftes van het kind. Het kind geniet van alle prikkels die op hem af komen, zonder te oordelen en van tevoren te bedenken hoe het gaat lopen. Door alle wetenschappelijke onderzoeken die er zijn gedaan, denken wij als volwassen te weten hoe een kind zich moet voelen en ontwikkelen. Enerzijds natuurlijk heel fijn om deze kennis toe te passen, zolang we maar niet vergeten om met de kennis in verbinding met onszelf te blijven. Vaak weten we wel wat goed is, maar zijn het de what iff’s die ons tegen houden.
Een kind staat veel dichter bij zijn gevoel dan een gemiddelde volwassenen. Juist omdat een volwassene zich veel meer laat beïnvloeden door zijn gedachtes en een kind veel minder belemmerende gedachtes. Als ik diep naar mijn gevoel luister blijf ik er een naar gevoel aan over houden dat wij verwachtingen hebben over hoe een kind zich moet ontwikkelen. Voor velen van jullie is het heel herkenbaar dat er op het consultatiebureau al gemeten wordt hoe de ontwikkeling is van het kind. Enerzijds natuurlijk heel mooi, want als een ontwikkeling iets achterloopt kan het gelijk al opgemerkt worden.
Maar soms heb ik ook wel het idee dat er een probleem wordt gecreëerd van iets wat niet aan onze standaard of verwachtingen voldoet. Dan vraag ik mij wel vaak af, of het nu echt een probleem is of dat we problemen creëren. Ik zeg dit zo stellig omdat ik vind, dat een oordeel van -de maatschappelijke norm- onbewust al veel schade aan de ontwikkeling van een kind kan aanbrengen. Soms hoeft niet eens iets met woorden benoemd te worden, want een kind voelt in de verbinding met zijn ouder, als hij zijn ouders teleurgesteld zijn in dat hun kind bijvoorbeeld achterloop in het leren lopen.
Elke kind ontwikkelt zich fysiek en mentaal op zijn eigen tempo. En als het tempo niet aan onze verachtingen voldoet zijn we snel geneigd om op zoek te gaan naar het probleem. Maar vaak is er helemaal geen probleem bij het kind, maar ligt het aan de manier hoe ons denken heeft bepaald hoe het wel of niet moet.
Diagnostisch onderzoek
Omdat de onderzoeken en ontwikkelingen van kinderen in de huidige tijd steeds meer geanalyseerd worden, komt het ook steeds vaker voor dat een kind een diagnostisch onderzoek gaat doen. Vaak om vast te stellen dat het kind met zijn uniekheid afwijkt van de gestelde standaarden.
Op het moment dat een kind zich anders ontwikkeld willen wij het afwijkende gedrag vaak willen vaststellen met een diagnose. Voor de zekerheid beschrijfik nog even wat een diagnose is:
Een diagnose houdt in dat er iets, zoals een ziekte of stoornis, wordt vastgesteld aan de hand van specifieke kenmerken die vaak symptomen worden genoemd. Er wordt bij het diagnosticeren geprobeerd om de oorzaak van klachten zo goed mogelijk te benoemen/verklaren. Om een diagnose te stellen wordt soms gebruik gemaakt van gegevens uit een boek, bloedonderzoek, een kijkoperatie, (zelf)tests, gedragsobservatie en gesprekken met de desbetreffende persoon en/of zijn omgeving.
Eigenlijk zeggen we met het stellen van een diagnose dat iemand niet functioneert naar de door ons gecreëerde standaard. Het gedrag wijkt zover af waardoor wij het vaak als een belemmering zijn gaan ervaren. Dat is heel logisch, want het is ook onze standaard geworden.
Persoonlijk vind ik het interessant hoe wij deze maakbare wereld hebben gecreëerd. Op het moment dat de uniekheid als afwijkend wordt opgemerkt, willen we vaak met wettenschappelijke feiten er een label plakken. Een label die we tenslotte zelf hebben gemaakt en verzonnen. Met een label of een diagnose maken we onbewust ook een waardeoordeel kenbaar. Namelijk iemand wijkt af van de door ons gecreëerde standaard. Hoe zou het voor deze persoon zijn, die meestal op zijn tenen moet lopen, om ook nog eens te horen dat zijn unieke eigenschappen een belemmering zijn voor onze maatschappelijke standaard?
Tegenwoordig wordt er op de jonge leeftijd van de kinderen al gekeken, als hij na de maatschappelijke standaard functioneert. Hoe uniek mag een kind zijn, zonder dat zijn gedrag gelijk gediagnostiseerd gaat worden?
Het is voor mij een illusie dat ik de gehele maatschappelijke gecreëerde standaard kan veranderen, echter betekend het niet dat ik er geen kritische blik op mag hebben. Dit komt omdat ik merk dat er steeds meer jonge kinderen zijn die afwijken van de standaard. Deze kinderen maken ons bewust dat we wellicht een verschuiving van ons denken noodzakelijk is. Vaak worden deze kinderen ook wel indigokinderen, nieuwetijdskinderen of hoog sensitieve kinderen (HSK) genoemd.
Als je nu wel of niet in hoog sensitiviteit, Indigokinderen en/of nieuwetijdskinderen geloofd, iedereen heeft er een eigen kijk op en ik ben deze blog niet begonnen om jou te overtuigen van mijn gelijk of kijkwijze.
De macht van een volwassene
Het blijft feitelijk bewezen dat er volwassenen de dienst uitmaken voor een kind. Een ouder of mentor heeft het gezag over het kind. Natuurlijk is iedere ouder vrij om daar natuurlijke zijn eigen vorm aan te geven. Daarnaast is het ook dat alleen wetenschappelijk opgeleide volwassenen kunnen vaststellen dat een kind een tekortkoming heeft. De vraag is soms wel hoe eerlijk het is, dat een volwassen oordeelt over het zichtbare gedrag van een kind, zonder dat hij vaak weet wat er in de kern van het kind speelt.
Je hebt kinderen die vanuit loyaliteit zich constant aanpassen aan de volwassenen, om in verbinding met de volwassene te willen blijven staan. Ze zijn vaak bang voor een afwijzing als ze iets doen wat niet gewenst is. Er zijn ook kinderen die vanuit hun eigen authentieke ik zich aanpassen aan de volwassenen. De kinderen worden door hun opvoeding gevormd door hun ouders, waarbij er in jongere jaren al en spanningsveld kan ontstaan tussen; loyaliteit aan de belangrijke ander om in verbinding te blijven of het verliezen van hun eigen authentieke ik omdat hun ouder er een andere gedachte over heeft.
Tot hoever laat jij het gevoel van je kind spreken? Zijn er momenten dat je het gevoel van je kind onderdrukt? Het is een vooral een hele interessante vraag als jij een gediagnosticeerd kind hebt. Omdat vaak het probleemgedrag van je kind het gevolg is dat niemand begrijpt hoe het kind zich voelt. Alles wat hij moet doen past zo niet bij zijn gevoel, waardoor hij constant het gevoel heeft dat hij een gevecht moet voeren met enerzijds de gestelde verwachtingen tegen anderzijds het volgen van zijn gevoel wat niet klopt met de werkelijke verwachtingen.
De meeste mensen ervaren deze kinderen als lastig, omdat ze merkwaardig gedrag vertonen waardoor ze minder voorspelbaar over kunnen komen. Deze kinderen laten zich net als hun ouders ook niet de les lezen omdat ze trouw willen blijven aan hun eigen gevoel. Ze stellen hun gevoel boven de woorden van de volwassene. Ook kunnen ze je telkens verassen met hun wijze uitspraken of kunnen ze jou triggeren door hun vroeg wijsheid. Deze kinderen zijn bovenal erg gevoelig ingesteld en werken vaak met hun ver ontwikkelde intuïtie.
Ondanks dat je nu wel of niet wetenschappelijke onderzoeken wilt vergelijken met spirituele ontwikkelingen, merk ik persoonlijk dat hier wel sprake van een spanningsveld is. Persoonlijk vind ik het erg prettig om vanuit mijn visie hierin een evenwichtig balans in te zoeken omdat het een de ander niet uitsluit.
Als jij mijn persoonlijke mening vraagt over hoog sensitieve kinderen dan kan ik daar wel stellig over zijn. Niet omdat ik mijn gelijk wil krijgen, alleen omdat ik merk dat het net als een diagnose wel een soort label is. Ondanks dat hoog sensitief geen officiële diagnose is, is het wel weer een label die we aan een kind willen plakken. En waarom? Omdat we vinden dat een kind dicht bij zijn gevoel staat! Ik geloof dat iedereen -vanuit zijn puurste vorm van het zijn- in staat is om dicht bij zijn eigen gevoel te staan, alleen door gebeurtenissen of opgelegde verwachtingen is daar een soort van muurtje omheen gekomen. Het muurtje dat ervoor zorgt dat het gevoel beschermd wordt omdat het als een constante teleurstelling kan voelen als het gevoel steeds wat anders zegt dan verwachtingen van de maatstaaf zijn waar ze in moeten functioneren. Ik zie deze kinderen die dicht bij hun gevoel staan meer als voorbeeld omdat ze het gevoel niet willen onderdrukken en daar ook nog open voor uit durven te komen!
Desondanks kan ik niet ontkennen dat het in de huidige maatschappij wel handig is om bij afwijkende gedragingen een diagnose te hebben. Al is het maar voor de geldindicatie om ondersteuning te krijgen of passend onderwijs aan te bieden.
Je kind wel of niet laten diagnosticeren
Zoals ik al eerder in dit artikel heb benoemd zijn er tegenwoordig steeds meer kinderen die gediagnosticeerd worden omdat hun gedrag afwijkt van de maatschappelijk maatstaven. Met de diagnose wordt er vastgesteld dat het kind afwijkt en daarmee hulp kunnen krijgen om weer te voldoen aan de maatschappelijke standaard. Maar stel je voor dat je dit artikel over 20 jaar nog eens terugleest en kan inzien dat deze kwalificaties een uiting van onvermogen van volwassen was. Dan zou je wellicht nu het inzicht kunnen krijgen dat de veelvuldigheid van de diagnoses zoals: angststoornissen, ADD maar ook ADHD, autisme, MCD, OCD, ODD, DCD, MCDD, dyslexie en dyscalculie al iets aan ons kenbaar wil maken.
Hieronder kun jij mijn volledige video hierover bekijken.
Ik ben niet voor en ook niet tegen het stellen van een diagnose, het is belangrijk om te weten vanuit welke waarde je het wilt doen. Maar ik sta wel achter het feit, dat bij het stellen van een diagnose, je een kind de kans ontneemt om volledige positieve bijdrage te leveren aan onze samenleving. Het is dan ook zaak voor een volwassenen om open te staan voor deze kinderen (maar eigenlijk alle kinderen), om hun de ruimte te kunnen bieden die ze nodig hebben en hun leven niet te verzieken door middel van de psychologisering van hun problemen.
De huidige hulpverlening is gebaseerd op feiten en wetenschappelijk onderlegde methodes om de kans op slagen zo reëel mogelijk te maken. Het is naar mijns inziens een heel mooi streven omdat willen helpen om de cliënt van hun klacht af te helpen of zodanig bewust te worden van hun eigen gedrag (psycho-educatie) zodat ze weten hoe ze met zichzelf om moeten gaan. Daarentegen zijn er ook veel ouders en kinderen die met hun gediagnosticeerde kind het gevoel hebben dat ze tegen vele muren van onbegrip aan het aanlopen zijn.
Het is wel aan jou als ouder om de verantwoordelijkheid te pakken door wie je je kind wil laten diagnosticeren. Iedere wetenschapper blijft zijn eigen persoonlijke visie over je kind in een wetenschappelijk vakje plaatsen. Dat is het mooie van de menselijkheid en ook niet geheel onoverkomelijk. Laat in geval van twijfel over de diagnose van je kind, je onderbuikgevoel niet weg stoppen. Want er zijn meerdere deskundigen waarbij je voorkomt dat er een blinde vlek ontstaat.
Zo zijn er al wel verschillende wetenschappelijk afgestuurde orthopedagogen en psychologen die zonder wetenschappelijke scepsis verbanden aan het leggen zijn tussen de wetenschap en de onverklaarbare niet wetenschappelijke inzichten.
Indigokinderen en nieuwetijdskinderen
Voordat ik zo inhoudelijk de verschillende -door de DSM 5- geclassificeerde diagnose ga bespreken, wil ik eerst ingaan op de zogenaamde indigokinderen en Nieuwetijdskinderen, om te laten zien dat deze een grote overlap hebben met de Hoog Sensitieve kinderen. Ook al ben je net als mij sceptisch over deze doelgroep, omdat het wat minder tastbaar is. Zou ik je wel willen uitnodigen om de kenmerken te lezen. Al laat je het maar even tot je doordringen, zonder dat je bij voorbaat hier een oordeel over geeft.
Spirituele voorspellers geven aan dat er sinds enige jaren massaal Indigokinderen (vernoemd naar de donkerblauwe kleur van hun aura) naar de aarde komen, om ons te helpen bij de overgang naar een hoger bewustzijnsniveau. Zij zijn de representanten van een belangrijke stap in de huidige evolutie, die ervoor moeten zorgen dat de mensen op aarde spiritueler en meer intuïtief ingesteld moeten worden. Deze kinderen maken de aarde bewuster van een toekomst waarin we op een meer liefdevolle manier met elkaar samen kunnen leven, in een wereld zonder oorlog, geweld en moordende concurrentie.
De Indigokinderen staan erom bekend dat ze dragers van een hoger bewustzijn zijn. Als je nu wel of niet spiritueel bent ingesteld, wordt er wel aangegeven dat vele van deze kinderen zouden beschikken over ‘oude zielen’ of komen uit een ander zonnestelsel of andere dimensie.
Omdat deze kinderen voorlopen op een nog niet gerealiseerde toekomst krijgen ze ook wel eens de benaming van nieuwetijdskinderen. Zoals je zelf ook op verschillende sites kan lezen wordt er ook wel gezegd dat nieuwetijdskinderen een nieuwe visie wil belichten op de maatschappelijk gecreëerde haastige, agressieve wereld, de overdonderende invloed van de tv, gsm en computer of de weerstand tegen onnatuurlijk voedsel en inentingen.
Juist omdat ons en mijn sceptische denken vaak de twijfel uit kan spreken over deze ontastbare voorspelde verschuiving van dimensie, wordt er geschat dat er al zo’n 95 procent van de kinderen die nu geboren worden indigokinderen zijn. Ondanks dat het voor wetenschappers ontastbaar is, is het wel een ontwikkelpunt waar wij als mens geen controle over kunnen uitoefenen. Als je er nu wel of niet in gelooft het feit blijft wel dat er tegenwoordig veel meer gediagnostiseerde kinderen zijn die in hun gedrag een afwijking van de maatschappelijke standaard laat zien.
Wist je dat op vele sites hetzelfde wordt benoemd, namelijk dat een indigokind geboren wordt om onvoorwaardelijk lief te hebben. Als dat het streven is dan maakt mij niet uit welke benaming het krijgt. Want het is wel een hele mooie ontwikkeling dat we streven naar onvoorwaardelijke liefde!
Stel je voor een indigokind streeft naar onvoorwaardelijke liefde en treft een volwassene, zoals zijn ouders of andere betrokkenen, die daar niet voor open staan? Los van het woord indigokind, ik ben van mening wij als volwassenen wel open kunnen staan dat juist strijd of onbegrip (conflict) je tot een ander level van inzichten en/of bewustzijn kan brengen.
Als je nu wel of niet spiritueel onderlegd bent, ik respecteer iedere keuze. Persoonlijk merk ik wel dat er een verschuiving van bewustzijn plaatst vindt en dat het mij niet uit maakt welke benaming het wel of niet krijgt.
